John (dla przyjaciół Jack) Russell żył w XIX wieku w angielskim hrabstwie
Devon. Był pastorem, jednak religijne powołanie nie przeszkadzało mu w
polowaniu, jeździe konnej i działalności na niwie Kennel Klubu, był bowiem
cenionym znawcą i sędzią terrierów. Zajmował sie także hodowlą: jego celem
bylo wyhodowanie niezmordowanego małego terriera, odpowiedniego towarzysza
i pomocnika dla równie nie zmordowanego myśliwego. Na pamiątkę pastora
myśliwego ( a może lepiej myśliwego-pastora) jego imieniem nazwano niewielkie
czworonogi, ktore wśród brytyjskich miłośników łowiectwa zasłynęły jako
praktycznie niezniszczalne.
Żywe, bardzo inteligentne miniaturowe terriery o gładkiej sierści
przez długie lata nie były uznane jako samodzielna rasa. Do grona psów rasowych
zaliczono je dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, a wzorzec przewiduje,
że im bardziej kundlowato wygląda pies tej rasy, tym jest cenniejszy. Jako
pierwsza uznana została odmiana Parson Jack Russell terrier, a dopiero w następnej
kolejności na wystawach pojawiły się właściwe Jack Russell terriery. Odmiany te różnią
się między sobą przede wszystkim długością kończyn i rodzajem włosa: właściwy Jack
Russell jest krótkonożny i ma przeważnie gładką sierść, podczas gdy Parson ma kończyny
normalnej długości i częściej sierść szorstką.
Dziś obie rasy robią zawrotną karierę, także (a może przede wszystkim)
jako psy do towarzystwa. Ich inteligencja znacznie przewyższa przeciętną, zanim więc
podejmie się decyzję o nabyciu takiego pieska, warto się zastanowić co począć w
sytuacji, gdy pies okaże się bardziej inteligentny od swego pana.
(Małgorzata Caprari - "Przesadnik kynologiczny")